10                                     wandelen 6

Sinds 1982 is er ieder jaar een wandeling geweest. Meestal een, soms twee weken lang. De eerste keer met z'n tweeën, later met meer.
Meestal vijf of zes, een enkele maal tien. Bij voorkeur in Italië, maar ook in andere landen.
In 1983 was dat Frankrijk. Over de hoge kalkplateaus in Zuid-Frankrijk, de causses, die doorsneden worden door rivieren,
die enkele honderden meters dieper liggen. Dat betekent 's morgens de trappen op, die in de rotsen zijn uitgehouwen,
dan de causse oversteken, meestal een dorre vlakte, die geen interessante vergezichten oplevert.

Dorpen of andere gelegenheden om wat te eten en te drinken zijn er niet. Dat betekent een lunchpakket. Nu is een lunchpakket voor mij de meest droevige manier van eten. Zelfs de aanblik van een fietser met op de bagagedrager een plastic boterhammentrommeltje onder de snelbinder maakt me al min of meer ongelukkig.

's Avonds dalen we af naar het volgende dorp. Je bent blij als je weer beneden bent.

In het dorp is meestal wel een restaurant te vinden, waar we kunnen eten. We troffen het in een dorp van veertien huizen: er stonden kwartels op het menu, een voortreffelijke soep vooraf en een subliem toetje. En het telefoonnummer is heel goed te onthouden.

Een alternatief voor de hoogvlakte is om op de wegen beneden te lopen, maar asfalt belopen we niet graag. Dan langs rivier? Je kunt dat natuurlijk geen wandelen meer noemen. Struinen is een betere term.

Dit laatste beeld maakt duidelijk, dat deze wandelweek ons niet gebracht heeft, wat wij wilden. Volgende keer beter.

Na al dat gewandel nu even wat anders.

naar 11                                     naar wandelen 7