Zet 100 mensen bij elkaar en vraag hen te beslissen, hoe de wereld geordend moet worden.
Het zal duidelijk zijn, dat er veel tijd nodig is om in dit beperkte gezelschap tot overeenstemming te komen.
Gaan we dezelfde vraag stellen aan een stad, een land of zelfs de hele wereldbevolking, dan is het einde zoek.
En toch, en toch proberen we allemaal orde in ons leven te brengen.
Ook ik zoek naar orde. Naar orde in mijn gedachtenwereld.
Mijn orde blijkt te bestaan uit los zand.
En met dat losse zand bouw ik kastelen, als een klein kind aan zee.
Met heel veel plezier en tegelijk met de zekerheid, dat de zee ooit dat alles zal wegspoelen.
Weg naar de vergetelheid.